تداوم معماری مسکن روستایی با انگیزه توسعه پایدار روستایی

با پیشرفت های صنعتی، افزایش جمعیت و شروع رفت و آمدهای میان شهرها و روستاها و وجود وسایل ارتباطات جمعی با جستجو در ساخت و سازهای روستایی که در دوران معاصر صورت گرفته است، می توان با نمونه های متعددی از طرح ها یا ساختمان های روستایی احداث شده مواجه شد، که دچار انواع نابسامانی در طرح، انتخاب سیستم ساختمان، اندام ها، عناصر عملکردی، کیفیت ساخت و اجرا است. نابسامانی هایی که در دوره بهره برداری ساکنان به شدت بروز پیدا می کند و موجب ناخرسندی آنان و همچنین عامل به وجود آمدن شرایط نامناسب اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی در آینده می گردد. معماری به مثابه ظرفی که تمامی ابعاد زندگی انسان را تحت نظر دارد در اینجا با نمودی نا مناسب، باعث ناخشنودی است. بخشی از این نابسامانی ها که آثار آن در دوره بهره برداری بیشتر نمایان می شود، بی توجهی یا کم توجهی به اهداف و اصول صرفه جویی در مصرف انرژی و طراحی همساز با محیط و اقلیم است که علاوه بر پیامدهای اقتصادی، تأثیر چشمگیری بر سطح آسایش و بهداشت ساکنان می گذارد و از لحاظ اجتماعی بر آداب، رسوم، سنن و روش زندگی روستاییان مؤثر خواهد بود. این ابعاد از تأثیرگذاری ها در نهایت پایداری را دچار خسران می نماید و در پی آن روستا متضرر خواهد شد. توسعه پایدار روستایی با رویکردهای زیست محیطی- اجتماعی- اقتصادی، در صورت تجمیع تمامی ابعاد روستا میسر خواهد بود. به منظور بروز پایداری در روستا باید از جزء به کل نگریست و گام برداشت، با توجه به موضوع این پژوهش؛ مسکن به عنوان یک جزء می تواند به عنوان کلیتی عمل کند که در صورت اجرا و طراحی صحیح از مصداق های پایداری بوده و گامی مناسب به سوی توسعه پایدار باشد. این مقاله که با مطالعات و بررسی های لازم و اسناد موجود در دسترس تألیف شده است، سعی دارد عوامل مؤثر بر تغییرات ساخت و ساز مسکن روستایی و چگونگی عملکرد صحیح آن در توسعه روستا را روشن سازد و با ارائه راهکارهایی مناسب در راستای تداوم معماری مسکن روستایی گام برداشته و به عنوان یک جزء اساسی موجبات پایداری در روستا را فراهم آورد.